Kuruluşundan beri tüm mazlumlar için en güvenli liman olan Selçuklu, Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti.
Geleneğimizden gelen duygularımız, örf ve adetlerimiz aç kalsak bile bizden aman dileyeni doyurmak üzerine olduğundan tarih boyunca ihanet edenlere bile kol kanat geren bir ecdadın torunları olarak bugünde “Aman” dileyene kapılarımızı sonuna kadar açtık.
Kendi topraklarında öldürülme riski olduğunu belirten herkes sınırlarımızdan içeri girerken bu insanlara hep beraber kol, kanat gerip gücümüz oranında yardımlar etmeye çalıştık.
Bu yapılan iyilikleri karşılıksız bırakmayan bu sığınmacılar ilk olarak hayvancılık alanında karın tokluğuna köy ve kasabalardaki ağıllarda, mandıralarda ve çiftliklerde çalışmaya başladılar.
Karın tokluğuna çobanlık yaparken bizim yerel ve hep şikayet edilen işçiler ile çobanlara da yol güründü. İstedikleri maaşları artık alamayan ve işlerini gariban sığınmacılara kaptıran yerel işçilerimiz artık şehirlerin yolunu tutarak ömürlerini verdikleri mesleklerini bir daha dönmemek üzerine bıraktılar.
Çok uzun bir süre dahi geçmeden hayvancılık sektörünü ele alan gariban sığınmacılar bu alandaki yerel işçilerin tekrar dönmeyeceklerini anladıktan sonra deyim yerindeyse sazı ellerine aldılar.
Kendilerinin belirlediği notalarla çaldıkları sazlarla çiftçilerimizi istedikleri gibi yönlendirmeye başlarken elleri ile yerel işçilerinden vazgeçen ve bu insanlara muhtaç kalan üreticilerimiz bu günlerde isyan da etseler bu masum din kardeşlerimizin iki dudağının arasından çıkacak maaşları duymayı beklerken “Bizim insanımız çalışmıyor” bahanesi ile kendi kendilerini avutmaya çalışıyorlar.
Hayvancılık sektöründeki istihdamın içine eden masum sığınmacılarımız aynı yolu şimdi de merkezde yürümeye başladılar.
Yerel işçilerin çalıştığı inşaatlarda, sanayilerde ve değişik iş kollarında çok uygun maaşlar ile işçi sırtından zenginlik arayan iş verenlerimiz kucaklıyor ve yerel işçilerin ne kadar aç gözlü olduğuna ikna ediyorlar.
İlerleyen günlerde başlarına ne geleceğini bilmeyen bu işverenlerimiz de şimdilerde hallerinden oldukça memnun görünüyorlar.
Bilmiyorlar ki, yerel işçilerimiz de artık çobanlarımız gibi bir daha dönmemek üzere işlerini bırakıyorlar.
Bilmiyorlar ki, 2-3 seneye kadar bugün bedavaya çalıştırdıkları işçilerin işçisi olacaklarını,
Bilmiyorlar ki, bugün kar gördükleri yabancı işçilerin belirleyeceği fiyatlarla yevmiye vereceklerini,
Bilmiyorlar ki, yarın, bir gün iş vermediği işçileri tekrardan arasa da bulamayacaklarını.
İşte bu nedenlerle köylünün çobanlar konusunda geldiği noktaya ve yabancı işçilerin sektörleri tek başlarına ele geçirdikten sonra maaşlarını kendilerinin belirleyeceğini, 500 lira için gecenin bir yarısı ahırınızı veya mandıranızı terk edeceklerini.
“Giden gitsin” dediğinizde bile onlara muhtaç kalacağınızı.
İşte bu yüzden merkezdeki tam teslimiyete “Hayır” denilmeli ve öncelik “Çalışacağım” diyen yerel işçilere verilmeli…
Yorum Yazın